Nieuwjaarsrede van de voorzitter

Geen traditionele speech dit keer.

Geen traditionele speech dit keer waarin alles en iedereen bedankt wordt voor bewezen diensten in het afgelopen jaar. Die waardering voelt eenieder hopelijk het hele jaar door.

Wat dan wel?

Goed om te weten dat we op dit moment in het hoofdbestuur bezig zijn met de vraag ‘Hoe ziet Sarto er over 10 jaar uit en wat betekent dat voor onze acties nu?’ Ik kan jullie zeggen, dat zijn boeiende gesprekken. In die gesprekken gaat het regelmatig over het behouden van de huidige cultuur van onze fraaie club. Wat is dat dan wel, die Sarto-cultuur?

Nou, daarvoor wil ik jullie mee terug nemen naar vrijdag 22-11-2024, zo rond 12.30 uur.

Clubicoon Willie van Nieuwamerongen zou voor de laatste keer zijn favoriete Sarto-terrein bezoeken. Ik reed de parkeerplaats op met het idee daar ff snel te parkeren, maar niets bleek minder waar. Volle bak. Oud-voorzitter Rob Keulemans stond als een ware gastheer iedereen welkom te heten. Ik twijfel, blijf ik bij hem staan of loop ik naar het paviljoen?

Ik blijf staan. Goeie keuze blijkt achteraf want wat ik daar zag toont de ware Sarto-cultuur.

Heel veel oud- en huidige leden (variërend in leeftijd van 6 tot 80 jaar) die aankomen, direct over Willie beginnen te praten, of in stilte voorbijlopen, in gedachte verzonken, warme herinneringen ophalen, emotionele verhalen over Willie vertellen, hun verbazing uitspreken over hoe druk het vandaag is…en eigenlijk ook niet verbaasd zijn daarover.

Ik loop naar het paviljoen, kijk naar binnen en zie dat het daar overvol is. Koffie, (Willie’s) worstenbrood en groepjes mensen in gesprek over (tenminste, dat denk ik…) Willie. We worden gevraagd naar buiten te gaan en een erehaag te vormen. Precies op het moment (hulde) dat Willie arriveert klinkt het Sarto-clublied uit de boxen (die dit keer prima werken gelukkig). Kippenvel.

Willie komt rustig de Jan van Rijsewijk-laan opgereden, Sarto-vlag voorop, Sarto-vlag over zijn kist, zoon Joop emotioneel applaudisserend voor in de auto, door het raam naar enkele handen grijpend, applaudisserende Sarto-leden langs de kant, filmend, huilend, glimlachend, stil. Ik weet het en voel het: dit is Sarto. Dit is de cultuur die we vast moeten willen houden. Noem het familie, betrokkenheid, liefde voor de club of iets van dien aard, maar dit is Sarto.

Die cultuur-vraag hoeven we dus in 2025 niet meer te beantwoorden. Dat zit wel goed.
Met dank aan Willie!

Namens het hoofdbestuur,
Groet,
Robb Udo (voorzitter)