IN MEMORIAM: Bud Brocken

Bud Brocken 12 september 1957 - 30 augustus 2025

We wisten dat het er aan zat te komen, maar toch zijn we overvallen door het overlijden van onze Sarto-vriend Bud op 30 augustus.

Bud was een graag geziene gast bij Sarto, niet in de laatste plaats omdat hij altijd zijn droge humor combineerde met goede zin. Hij had een prachtige voetbalcarrière achter de rug (tot en met een contract in de Premier League en de selectie voor het Nederlands elftal) voordat hij zich bij Sarto meldde. Hij werd in 1995 speler/trainer van het tweede elftal en zorgde daarbij voor een onvergetelijke atmosfeer: als je niet geselecteerd werd voor Sarto 1 was het absoluut geen straf om bij Bud in het tweede te komen trainen en spelen.

Bud heeft het voetbal altijd weten te relativeren. Hij steunde ook van harte het beleid van Sarto om met eigen jongens zo hoog mogelijk te voetballen en niet mee te doen met de prestatiedrang (en het halen van spelers) van andere clubs. Toen Sarto in 1997 dreigde te degraderen naar de 5^e klasse speelde Bud mee met het eerste. Sarto won de beslissingswedstrijd en iedereen kon genieten van de nog steeds ongelooflijk goede traptechniek van Bud. Het mooiste rechterbeen van zijn generatie. Hij liet het nog steeds zien: Bud kon vanaf rechts een bananenvoorzet op de stropdas leggen nog voordat hij zijn tegenstander voorbij was.

En natuurlijk was Bud ook de voetbalvader van Bobbie en Daan. Tijdens de trip met de D1 naar Zwitserland was hij de onvermoeibare gangmaker. Met het zingen in de bus (Het Nonneke…) het latje schieten (na de nodige pilsjes) en het componeren van een nieuw clublied. Hij wist de organist in het lokale café snel de melodie te leren en wij zongen allemaal uit volle borst mee:

Sarto staat bovenaan
Niet te verslaan
Geel-blauwe voetbalhelden
Heersen over voetbalvelden

’s Avonds op onze weg terug naar het hotel marcheerden de vaders en jongens het nieuwe clublied zingend in optocht door het stille Zwitserse dorp. Onvergetelijk, mede dankzij Bud als gangmaker.

Vervolgens waren er heel veel zondagmiddagen (bij thuiswedstrijden van het eerste of het vierde met Bob en andere oud-selectiespelers) waarop we konden genieten van een pilsje uit de pitcher en het fijne gezelschap van d’n Bud. Monique was er vaak bij en de dames kregen zelfs een eigen statafel om de gezelligheid in te lijsten.

Bud tobde al geruime tijd met zijn gezondheid. Maar het lukte hem telkens om het leven positief tegemoet te treden. Elke volgende behandeling die vanuit verschillende specialisten en ziekenhuizen werd aangeboden greep Bud met beide handen aan.

Maar vorige week werd de laatste strohalm gebroken en kwam er een snel einde aan het prachtige maar veel te korte leven van dit geweldige mens. We gaan Bud allemaal vreselijk missen. Maar……lieve Monique, Bobbie, Daan en verdere familie: weet dat jullie bij Sarto altijd alle mogelijke steun en warmte zullen ervaren. Daarvoor zijn we tenslotte de mooiste club van Tilburg.