Je hebt clubiconen en Clubiconen. Jo van der Weegen was van de allergrootste soort bij Sarto. Op maandag 10 februari werd Jo opgenomen in het ziekenhuis, op donderdagochtend 13 februari kwam hij, om 07:00 uur, toch nog onverwacht te overlijden op 79-jarige leeftijd. Reeds achttien jaar geleden kreeg Jo de diagnose dat hij ongeneeslijk ziek was. Vervolgens kreeg hij alle medicatie en zorg die je maar kunt bedenken. Ook al reageerde zijn lichaam soms wat verkeerd op medicijnen, hij bleef wonderwel op de been, zeer actief en versloeg alle prognoses. Hij kreeg een echte vipbehandeling in het ETZ, waar iedereen hem kende en waardeerde: Ruwe bolster Blanke pit. Bij Sarto moesten sommige leden daar aan wennen. Jo kon het recht voor zijn raap (en met stemverheffing) zeggen maar als je deed wat hij je opdroeg of het met hem eens was, was het goed. En zo niet dan riep hij: D’n pad af!. Om zijn woorden en stellingnamen kracht bij te zetten rondde hij een uitspraak vaak af met zijn stopwoord: of nie dan?.
Een kleurrijke man, een onvoorstelbaar loyale man ook. En wat heeft hij niet gedaan bij Sarto in de bijna 50 jaren van zijn lidmaatschap. Jo was er altijd, er ging welhaast geen dag voorbij zonder Sarto. Voor de weekenden was er dan ook als lunch of diner het bordje Jo op het menu in het paviljoen: een bord friet met kroket en satésaus, met bestek. Zijn vakantie (na het seizoen natuurlijk!) kondigde hij weken van tevoren aan. Fysiek afwezig in die tijd maar via app en laptop en zeker in zijn hoofd altijd verbonden.
Lange tijd deed hij de schoonmaak van de kleedkamers en het wassen van de tenues samen met Theo van Spaandonk. Het krijten van de lijnen en het pompen van de ballen. Ook het onderhoud van de materialen, waarbij als ze voor Sarto niet meer benut werden, hij er via via voor zorgde dat ze in Afrika nog goed van pas kwamen. In Kenia is een dorp dat helemaal geel/blauw is gekleurd. Van alles was Jo op de hoogte, hij had alles in de smiezen en deelde dit veelal met zijn luide stem met zijn Sarto-vrienden.
De vele selectiespelers herinneren zich Jo als de man van de envelopjes. Envelopjes met premie die hij persoonlijk in de kleedkamer kwam uitdelen. En niet altijd was die premie volledig, want boetes voor een gele of rode kaart, een shirt verkeerd in de was of missend, of een andere reden voor een boete, werden onmiddellijk ingehouden. Van de laatste decennia heeft Jo een administratie van alle doelpunten, kaarten, reserves van het eerste. Met grote nauwkeurigheid hield hij alles bij. Er zijn weinig wedstrijden van het eerste waar hij niet bij was, uit en thuis. Altijd een ambassadeur voor Sarto soms ook het bestuur vertegenwoordigend. Een gastvrije ontvangst van scheidsrechters.
Een aanspreekpunt vaak ook voor de medewerkers van het gemeentelijk sportbedrijf bij het wekelijks onderhoud van de velden en het terrein. Ze konden op Jo rekenen en Jo wist wat hij voor Sarto moest regelen.
Ja wat deed hij niet. Het wekelijks maken van de tosti’s voor het weekend, nog zo’n voorbeeld. Kwam je op de Nieuwjaarsreceptie, dan kreeg je van Jo de muntjes de laatste twintig jaar. Jo was lid van wat de laatste jaren de vrijdagploeg heet, een groep van zo’n 15 mannen die met veelal vaste taken de reguliere en incidentele werkzaamheden vervult. Daarbij ook gezellig koffiedrinkend met Jo op zijn vaste stoel aan tafel. Daar moest je niet op gaan zitten.
Lange jaren vermaakte hij zich ook op de vrijdagavond aan de biljarttafel met een vaste groep en met zijn vrouw Ans achter de bar. Met het verdwijnen van het biljart is ook dit fenomeen opgehouden te bestaan. Wat bleef was de belangstelling voor de verrichtingen van Ajax, zijn andere favoriete club.
Al deze zaken gingen goed samen met Jo als familieman. Hij was ongelooflijk trots op zijn kinderen en kleinkinderen en deed regelmatig verslag van hun wel en wee. Hij trof het natuurlijk zeer dat ook Ans een geel/blauw hart heeft en ook bij Sarto veel aan zijn zijde was.
Sarto is Jo veel dank verschuldigd. Gelukkig hebben we dat ook meermalen laten blijken. In 2013 is Jo tot erelid van onze vereniging benoemd, nadat hij in 2006 al eens tot Sarto-man van het jaar was uitgeroepen. Ans viel de titel Sarto-vrouw van het jaar in 2012 ten deel. Trots was hij ook op de huldiging van Ans voor haar 40-jarig werk in het paviljoen tijdens de recente Nieuwjaarsreceptie.
En ook de Gemeente Tilburg heeft Jo in 2013 uitgeroepen tot vrijwilliger van het jaar tijdens het jaarlijkse Sportgala. Hij onderging het, was er zeker trots op, maar met beide benen op de grond en beide handen uit de mouwen, ging hij de dag en jaren erna gewoon weer door.
Verder met een Sarto zonder Jo is nog nauwelijks voor te stellen. We zullen hem missen, zijn stemgeluid, zijn grote Sarto-hart, zijn passie. Dat zal zeker ook voor Ans, de kinderen en kleinkinderen gelden. Wij leven met hen mee en wensen hen veel sterkte toe.